Presumpcje
I. Należy przyjąć, że mamy wolną wolę. Jeśli się w tym pomylimy, i tak nie ma to znaczenia. Jeśli popełnimy błąd przeciwny, możemy sami siebie doprowadzić do nihilizmu. II. Analogicznie należy przyjąć, że istnieje nadrzędny sens naszego istnienia, i że jest on pozytywny. Z tego wynika istnienie Boga (w rozumieniu Spinozy; wiązanie z tą nazwą zbyt wielu atrybutów nie wydaje mi się rozsądne). To założenie ma charakter na tyle spekulatywny, że nie da się z niego jasno wywnioskować "czego Bóg oczekuje od człowieka". Przynajmniej póki co. III. Pytanie Leibniza: "Dlaczego istnieje raczej coś niż nic?" Można udowodnić, że na to pytanie nie ma odpowiedzi. Weźmy Wszystko, rozumiane jako wszelki byt. Jakakolwiek przyczyna istnienia Wszystkiego byłaby jego częścią, a więc i własną przyczyną. To, o ile mi wiadomo, nie jest możliwe - a zatem Wszystko "po prostu istnieje". Wypada co prawda uznać, że być może o przyczynowości nie wiemy jeszcze wszystkiego,